شعرم بی قافیه و ردیفه ولی حرف دل بی کسمه،
خودش نوشت دردشو گوش کنین...
می نویسم از غربت قلب سردم
بسوز ای دل که جای سوز و آه است
بنال ای دل که عاشقی گناه است
بسوز و آتش بزن دامن
چرا بر تو ؟ چرا بر تو گناه است؟
مگر دل شوریده و مجنون نداری؟
چرا دل بر تو لیلا ندهد باز؟
چرا تنهایی ای دل؟ چرا بی کس در این دنیای ویرانه؟
بمیر و راحتم کن از این آتش سرکش، تو کن خاموش
نداری یار ای دل بمیر و کن همه دنیا فراموش
نداد ارزشت مردم دنیا ای دلم ای دل تنها و غریب
بسوز و ناله سر کن تا خود فدای عشقت سوزانت شوم
نیست کس که قدر دل عاشق زار بداند
بمان تنها عزیزم این رسم روزگار است
نکن گلایه امیدم به بهار است
تویی عشق جاویدان ، که هر دم ، هر روزش بهار است